Een bezoek aan Ground zero zero

Vandaag stond er een bezoek aan Ground Zero Zero geplant. Ground Zero Zero is een soort niemandsland. Hierdoor is het een arm gebied, want de overheid kijkt er gewoon niet naar om. Een plek waar mensen niks hebben, veel mensen die op papier niet bestaan. Echte armoede is hier te zien, desondanks is het gebied veel veiliger als het gebied waar wij verblijven, simpelweg omdat er geen toeristen komen.

Om 9 uur werden we vandaag opgehaald door Emma, Gerrie en Nancy, Nancy is onderdeel van het Social werk team. Ze gaat 1 keer per week naar de school in Ground Zero Zero, waar ook 14 sponsor kinderen zitten. Tijdens dit bezoek controleert ze of de kinderen die gesponsord worden vanuit het project ook daadwerkelijk naar school gaan. Vervolgens doet ze elke week verschillende huisbezoeken bij de kinderen. Tijdens deze bezoeken kijkt ze naar de situatie thuis, dingen die daarbij aan bod komen zijn onder andere, krijgt het kind thuis goed te eten, heeft het kind thuis een veilige basis, met ouders die hem of haar goed behandelen. Mochten ze opmerken dat er problemen zijn binnen het gezin, dan gaan ze met het gezin in overleg om te kijken op welke manier de situatie van het kind verbeterd kan worden. Dit werk is belangrijk omdat als een kind thuis geen goede basis heeft, ze op school vaak niet goed meekomen.

Deze sponsor kinderen zitten niet op de school van het project zelf omdat dat simpelweg te ver weg is, maar daarnaast ook qua kosten een te grote kosten post zou zijn. Daarnaast zouden de kinderen dan veel te vroeg moeten opstaan, want de sponsorkinderen in Ground Zero Zero wonen ver bij elkaar vandaan en de wegen daar zijn veelal erg slecht. We begonnen ons bezoek in Ground Zero Zero met de school waar de kinderen heen gaan. Qua scholen is er veel verschil in Kenia, de overheid scholen zijn het goedkoopst, maar daarnaast ook behoorlijk waardeloos, op deze scholen krijgen de leraren betaald door de overheid en is er weinig motivatie om de kinderen daadwerkelijk iets te leren. Veelal zijn er maar een paar klassen, waardoor de kinderen net aan een beetje leren lezen en schrijven, maar na 2 jaar uitgeleerd zijn. De school waar de sponsorkinderen heen gaan is gelukkig geen volledige overheidsschool, de leraren worden hier niet betaald door de overheid, maar door het schoolgeld wat de kinderen moeten betalen en hierdoor gaat de kwaliteit direct een stuk omhoog gelukkig en hebben de kinderen ook de kans om het volledige schooltraject te doorlopen, in plaats van alleen 2 jaar.

Na meer dan een uur hobbelen en bobbelen in de TukTuk en daarnaast nog een wandeling omdat de TukTuk niet verder kon kwamen we aan bij de school. Dit bezoek aan de school begon bij de Hoofdleraar, we werden erg vriendelijk ontvangen door de man, die er net was komen werken. Na een klein gesprekje, werden de sponsor kinderen opgehaald uit de klassen, van de 14 sponsorkinderen waren er gelukkig 13 aanwezig. We hebben deze kinderne even mee naar buiten genomen om een gezamelijke foto te maken. Daarna werden 11 kinderen weer terug gebracht naar de klas, Binti (Links op de foto) en Mwanasha (rechts op de foto) gingen met ons mee in de Tuk Tuk, dit omdat de huisbezoeken vandaag naar hun huis gingen. Binti zat bij Emma en Nancy in de TukTuk en Mwanasha kwam bij Gerrie, Lucie en mij in de Tuk Tuk, dit hield in dat ze op schoot moest, maar dat was geen probleem. Waar de meeste kinderen erg timide waren, was Mwanasha dat totaal niet, en eigenlijk was ze aan een stuk door aan het lachen.

Het eerste huisbezoek ging naar de ouders van Binti. De situatie van het gezin van Binti is een moeilijk situatie. Ze wonen in een klein hutje van klei en  koeienmest, zoals ook de mensen die daar in de buurt wonen leven. De vader vlecht daken, maar dit levert helaas maar weinig op. Waar de meeste gezinnen hier bestaan uit 2 tot 4 kinderen, komt Binti uit een gezin met 10 kinderen. Dit terwijl ze al in een moeilijk situatie zitten natuurlijk. De ouders en dan vooral de moeder waren wel erg vriendelijk, ze gaf ons een klein rondleiding door het huis, die eigenlijk alleen bestond uit een kleine keuken van ongeveer 2 bij 3, en een slaapkamer van dezelfde afmeting. Uiteraard leven deze mensen overdag verder buiten. Wat wel mooi is om te zien is dat Binti school erg serieus neemt, ze gaat met plezier naar school en mist eigenlijk nooit de schooldagen. Binti ziet er dan erg pienter en leergierig uit. Van dit gezin gaan alleen de oudste kinderen naar school, deze 2 kinderen worden gesponsord vanuit Nederland door mensen met een gouden hart. Omdat dit gezin zoveel kinderen heeft is het helaas niet mogelijk om alle kinderen te sponsoren, echter door de oudste 2 te sponsoren, geef je het gezin mogelijkheden, want hierdoor zullen deze 2 kinderen in staat zijn om een betere toekomst te krijgen als de ouders, maar daarbij kunnen ze dan de jongeren kinderen weer helpen, waardoor uiteindelijk toch de situatie van het hele gezin kan veranderen.

Na het bezoek bij Binti gingen we met zijn allen weer in de tuk tuk, naar wederom een minuut of 20 te hebben gereden kwamen we uit bij het huis van Mwanasha. Hier kon je zien dat de situatie toch al een stuk beter was, al is het in vergelijken met Nederland natuurlijk pure armoede. Het was echter wel een stenen huis, deze bestond uit 2 toch redelijk ruime slaapkamers (1 voor de moeder, en 1 voor de 2 kinderen), daarnaast was er een redelijk ruime keukenruimte, dit lijkt geenzins op de keukens die wij kennen. Het was simpelweg herkenbaar als keuken, omdat er keukengerei op de grond stond, koken doen ze op houtvuur, dus dingen als een aanrecht, een tafel, stromend water zijn allemaal afwezig.  De moeder van Mwanasha heeft een klein winkeltje, zodat ze toch een klein beetje geld binnen haalt. Mwanasha komt uit een gezin van 2 kinderen, daarnaast woont ook de groot moeder in hetzelfde gebouw, maar wel in een eigen ruimte. Toen we aankwamen haalde de grootmoeder direct 2 stoelen en een rietenmat op, om op te zitten. Vervolgens moesten we een tijdje wachten op de moeder van Mwanasha. Het huisje van Mwanasha stond op een prachtige plek, omringd met een boel palmbomen en daarnaast stonden er bomen waar Birindi aan groeide. Een soort groene vrucht, die gebruikt wordt als groente. Rauw is het onwijs zuur heb ik mogen ervaren, daarom wordt deze groente gekookt en gewokt, zodat het goed eetbaar wordt. Daarnaast liepen er ook verschillende kippen en katten rond. Kippen zijn uiteraard erg handig voor de eieren, maar ook katten hebben een waardevolle functie in Kenia, ze verjagen namelijk de meeste slangen, en er zitten in dit gebied veel slangen. waarvan sommige ook echt levensgevaarlijk zijn.

Na het bezoek bij Mwanasha gingen wij zelf weer terug naar de school van het project zelf, Binti en Mwanasha hebben we weer afgezet bij de school, want de schooldag was nog niet voorbij. De meeste wegen in Ground Zero Zero bestaan uit zand, als er al een weg is. Er is echter 1 grote hoofdweg, deze is aangelegd door de chinezen. Klinkt natuurlijk fijn, maar de reden van de aanleg had te maken met de mineralen die hier in de grond zitten. De chinezen hebben daarom grond gekocht, de lokale bevolking die er woonde had pech, die moesten vertrekken en elders een bestaan opbouwen. De chinezen hebben de mineralen weggehaald en het gebied weer achter gelaten, uiteraard zonder enige moeite te doen om de natuur te herstellen. Sommige mensen zijn inmiddels weer terug gekeerd, andere mensen niet. Hierdoor zijn er destijds ook meerdere sponsorkinderen uit het oog verloren, de mensen in dit gebied hebben namelijk geen telefoon, dus als ze verhuizen is het bijna onmogelijk om te achterhalen waar ze heen zijn gegaan.

Het was voor ons een erg indrukwekkende dag. Interessant is het ook om te merken dat mensen die in zulke armoede leven veelal veel vriendelijker zijn dan de Nederlandse mensen die in kasten van huizen wonen, eigenlijk alles hebben wat hun hartje begeert, maar simpelweg vergeten zijn wat dankbaarheid inhoudt. Dankbaarheid is hier in Kenia nog volop aanwezig, mensen zijn dankbaar voor vele kleine dingen, en stralen daarbij veelal ook veel meer rust uit. Eigenlijk zou het goed zijn als mensen in Nederland wat vaker gaan beseffen hoe goed we het hebben in ons kleine kikkerlandje. Uiteraard zien veel mensen die het project financieel ondersteunen dat gelukkig ook in, maar er zijn ook nog een boel mensen in Nederland die het simpelweg niet inzien en eigenlijk altijd maar bezig zijn met streven naar meer, maar daarbij niet meer kijken naar wat ze allemaal wel hebben en eigenlijk is dat heel erg zonde, want zodra je de focus legt op alles wat wel goed gaat in het leven, en op alles wat je al wel hebt is het een stuk gemakkelijker om gelukkig te zijn.